Reisverslag deel 12: Scheepslogboek

Panaji – India, 2 juni 2001

Ahoy !

Onze zeiltrip over de Indische Oceaan en de Arabische Zee hebben we bijgehouden in de vorm van een logboek.
Vaar met ons mee!

We nemen afscheid van Johana. Hij heeft het er erg moeilijk mee en wij daarom ook. We zullen zijn ‘big smile' missen.

Het wegvaren gaat niet zonder problemen. Door het laagtij raken we de rotsen op de bodem. Na meerdere pogingen met sleepboten (de motoren doen het niet) verlaten we dan toch de haven.

We zien vliegende vissen en een aantal dolfijnen, terwijl Kenia verdwijnt aan de horizon.

We draaien om de beurt 2 uur wacht achter het roer. Het is even wennen om goed de koers aan te houden, 60° (volgens het kompas).

We hebben weinig last van zeeziekte, doordat de catamaran (2 drijvers) zo stabiel is.

Als we 's nachts lekker hard gaan (ruim 14 knopen = te vergelijken met 25 km per uur) scheurt het topje van het grootzeil. We schrikken wakker van de herrie, want het grootzeil dondert dus ineens naar beneden.

Zowel ’s morgens en ’s middags worden er reparaties aan het grootzeil uitgevoerd.

In het maanlicht zien we dolfijnen.

‘s nachts bereiken we een nieuw snelheidsrecord van 18,4 knopen. Uit voorzorgsmaatregel laten we het grootzeil een stuk zakken.

Een rustig dagje. Maar goed ook, want iedereen is uitgeput. Luieren in deze 24 uur economie is een luxe of liever gezegd een noodzaak.

We passeren de evenaar: weer op het noordelijk halfrond. Bijna thuis?

Rustige dag die wordt afgesloten met een bijzondere zonsondergang.

Dag 5

Positie 2 10’ N , 53º 30’ E , 5212 meter diepte onder ons.

Windstilte. Dankzij de stroming doen we nog 2 knopen. Tijd voor een duik in die grote oceaan met een voor het oog oneindige diepte. Lekker verfrissend in deze hitte!

Overdag zien we een regenboog (cirkel) rondom de zon, 's nachts zien we de planeet Venus.

Wakker worden met zo’n 20 kleine dolfijnen (porpoises).

Waar is de wind?

’s Middags zien we nogmaals een grote groep dolfijnen vergezeld door een klein soort walvissen. Gaaf!

Erg warm en nauwelijks wind.

Positie: het dichtsbijzijnde land ligt 1000 Nautic Mile (NM) ver weg. Dat is 1800 km…. overal water….

’s Nachts een flinke onweersbui, welke met veel wind gepaard gaat. Denise schrikt zich rot vanuit haar slaap: de boot schudt, kraakt en in een bliksemflits ziet ze de spinaker achter de boot hangen. Eng hoor!

Dag 8

Heet. schaduwplekje opzoeken en zo min mogelijk doen.

Positie: inmiddels varen we op de Arabische Zee. We zetten de klok een uur vooruit i.v.m. het zonlicht. Zo’n 50 dolfijnen zwemmen in lijnformatie langs. Mooi gezicht!

Weer bloedheet en weinig wind..

Ook deze nacht zorgen de donkere wolken, bliksem en veranderlijke wind weer voor nachtwerk. We vangen regenwater op.

Tijdens Jeroen zijn shift gaan we 19,7 knopen. Dat is te veel voor onze spinaker. Het zeil scheurt volledig in tweeën, oeps!

Weer (te) spannende nachtshiften.

Windstilte, irritant hoor! De middagshifts zijn een ware hel in de bloedhete zon.

De heetste dag met een maximumsnelheid van 2 knopen. Je brandt je voeten aan dek, dus liggen we in het net onder de cabine.

De gastank blijkt leeg te zijn. Dankzij ons brandertje kunnen we gelukkig nog wel koken. Het ontbreken van ‘schone’ benzine aan boord zorgt de komende dagen voor veel frustraties, omdat de brander hierdoor slecht functioneert.

’s Nachts komen we in een vreselijke onweersbui terecht.

Door alle onweersbuien schieten we wel lekker op. We halen zelfs 20 knopen! ’s Middags averij herstellen.

’s Avonds worden we overvallen door een flinke storm. Alle zeilen omlaag, maar voor de fok is het al te laat, deze scheurt onherstelbaar. Gelukkig hebben we een reserve. Met slechts de kleine stormfok doen we nog steeds 6 - 8 knopen.

‘s Ochtends vroeg zijn we lang bezig de averij te repareren. Iedereen is gesloopt.

’s Nachts weer storm waarin we 23,2 knopen (42 km/uur) halen! De boot heeft het zwaar te verduren. Deze keer loopt de stormfok wat schade op.

Dag 15

Overdag slapen we bij.

Aan het eind van de middag vertonen dolfijnen hun kunsten vlak bij de boot. Spectaculaire sprongen!

’s Avonds komen we in een pikzwarte wolk terecht. Met windkracht rond de 10 ploegen we met alle zeilen naar beneden door de woeste zee.

Positie: Eight Degree Channel, op weg naar de Maldiven.

Er wordt besloten om niet meer hier, maar noordelijker te stoppen: in het Lakshadweep. Dat is handiger voor onze route en veiliger (geen verraderlijk koraal). Dus veranderen we van koers en gaan ook het Ninth Degree Channel door.

We maken weer een zware onweersbui mee, bij daglicht dit keer. Rond etenstijd passeren we een eilandje. ’s Nachts veel wind en erg hoge golven, die de cabine blank zetten

Het Eight Degree Channel is een drukke vaarroute. Als je op wacht staat is het goed opletten welke koers de grote containerschepen aanhouden.

Vroeg in de ochtend komen we aan bij Kadmat Island waar we na 2 pogingen vast verankerd liggen. We vragen toestemming om aan land te komen. Dat gaat zomaar niet, want Lakshadweep is een 'Restricted Area' van India waar geen buitenlanders mogen komen.

Ondertussen hebben we de hele dag aanloop van eilandbewoners die nieuwsgierig komen aanzwemmen om een kijkje te nemen aan boord. Aan het eind van de middag kunnen we aan land om boodschappen te doen onder begeleiding van een politie-escorte. Onder het mom van storm, uitputting, averij (onze stuurinrichting is kapot) en geen eten, water en brandstof om te koken is het dus gelukt.

Het is een hele onderneming met z’n vijfen in de dingy (=klein bootje) door de branding en het rif te varen. We worden opgewacht door Port Officials en eilandbewoners, waarbij laatstgenoemden ons welkom heten met kokosnoten. We drinken kokosmelk en eten kokosvlees. Dit is een heel bijzondere ervaring!

In een overvolle politie jeep (9 personen) worden we over smalle paadjes overal naar toe gereden. We kopen koekjes, brood, bananen, vlees, benzine en halen water.

Als we zeiknat (door de hoge golven in de branding) maar gelukkig mèt de boodschappen terug zijn op de boot, realiseren we ons goed dat dit een heel speciaal bezoekje is geweest. Dat we dit hebben mogen meemaken!

We hebben heerlijk geslapen. De rest van de crew gaat aan land om vers fruit en groente te kopen (gebracht door de ferry vanmorgen). Wij blijven aan boord vanwege de bezoekers en zien dat de dingy vreselijk omgaat in de branding, haha!

We vertrekken vroeg en hebben een goede snelheid (10 - 11 knopen). ’s Middags komen we terecht in een relatief rustig deel van een enorme storm. Maar goed dat we niet in het zwaarste gedeelte zitten want dit is echt heftig!

Land in zicht!! Na zo’n 2500 NM (=4500 km) bereiken we dan eindelijk de kust van Goa. Het blijkt alleen lastig te zijn een beschutte ankerplaats te vinden. Op de eerste plek komen we stil en schuin op de metershoge golven terecht. Als we erin slagen om uiteindelijk weg te komen, besluiten we om bij een kreek voor anker te gaan. We lopen echter vast in het zand, terwijl er nog steeds golven op de boot inbeuken.

We roepen de havenautoriteiten op voor een sleepboot. Zij willen eerst alle gegevens van de boot en namen en paspoortnummers van de crewleden weten. Na een uur verbinden ze ons door, met de Coast Guard.

Deze wil geen sleepboot sturen, want dat is te gevaarlijk. Sinds een week varen er geen boten meer uit vanwegen de cycloon die voor de kust hangt. Cycloon?! Vandaar die heftige storm en hoge golven!

We willen graag van de boot af. Probleem is dat de douane pas maandag weer open is. Gelukkig kan Manic voor ons wat regelen dat we zonder problemen aan land kunnen.

Hij brengt ons naar een bank en een hotelletje in Calangute, een toeristische badplaats vlakbij. Dat voelt goed, vaste grond onder de voeten!

*** Ga naar reisverslag deel 13 ***