Hallo Nederland!

Vanaf de ferry Ilala op Lake Malawi hier een volgende up-date van onze belevenissen! Het regenseizoen is nu echt begonnen en dus hebben we alle tijd om te schrijven.

Op vrijdag 19 januari stappen we aan het eind van de middag het kantoor van Harry binnen. Hem hebben we een week geleden ontmoet bij Sailaway in Vilanculo, waarbij hij ons uitnodigde bij hem thuis. Toch is hij erg verrast dat we voor zijn neus staan in Quelimane. We gaan met hem mee en als we onze spullen gedumpt hebben gaan we even wat drinken en eten in het stadje. Het eten heeft echter wat tijd nodig en als we laat "thuis" komen vallen we als een blok in slaap.

Het is echt even een relaxt weekendje. Na 3 maanden reizen is het heerlijk om even ergens thuis te zijn. Lekker douchen, gebeld worden vanuit Nederland, enige e-mails lezen, keuken en bovendien zijn in Quelimane relatief veel producten te verkrijgen. Het weer is erg slecht, enkel als we zondag naar het strand gaan hebben we precies een uurtje mooi weer. Verder ontmoeten we Karen, met wie we mee kunnen rijden aanstaande zaterdag. Maandag vertrekken we naar Gurúè, in het noorden van de Zambezi provincie. Quelimane is niet zo bijzonder, wat wel opvalt zijn de vele palmbomen èn fietsen.

Als we na een uurtje of 9 in de bus Gurúè bereiken valt ons gelijk de "pracht van weleer" op. Het stadje, gelegen midden tussen de theeplantages, heeft eens pracht en rijkdom gekend. Wat daar nu nog aan herinnert zijn de gebouwen, wegen en aanplantsels. Enkel ook hier zijn de wegen ruwe, rotsachtige rivierbeddingen en de gebouwen verwaarloosd. Maar nog steeds heeft het een magische uitstraling. GAAF!

We checken in in het Pensao Gurúè en zijn wel heel erg verbaasd als we de volgende morgen gewekt worden met de mededeling dat er telefoon voor ons is. Túurlijk! Niemand weet dat we hier zijn, maar ze houden zo erg aan dat er telefoon is voor Denise dat we toch maar een kijkje gaan nemen.

Het blijkt John Steel van World Vision te zijn (ontwikkelingsorganisatie waar Harry voor werkt. John en zijn vrouw Chris wonen en werken in Gurúè en we zouden pogen om ze te ontmoeten als ze terug waren uit Quelimane). Hij vertelt ons dat het zo’n slecht weer is in Quelimane dat Karen zelf naar Guzue komt en wij dus niet meer terug hoeven. Da’s mooi!

De volgende dagen blijven we in en rond Gurúè. We ontmoeten de Zuid-Afrikaan Rian, met zijn Botswaanse collega Gaby. Rian heeft een aanrijding met een fietser gehad welke de klap helaas niet overleefd heeft. Hij mag van de politie enkel in het district verblijven en om de tijd een beetje te doden neemt hij ons mee naar een grote kerk ongeveer 10 km buiten het stadje. Heel verrassend vinden we in deze verwaarloosde en door de oorlog beschadigde kerk een fantastische mooie muurschildering.


's Avonds schuiven we aan bij Donny voor een braai. Deze puber van ± 45 jaar geilt op The Fashion Channel (vrouwen op de catwalk). De braai valt ook nog eens wat tegen, waardoor het niet echt een supergezellige avond is.

De volgende ochtend ontmoeten we Chris Steels. Zij nodigt ons uit om ’s avonds te komen eten, wat we met beide handen aannemen. Jeroen helpt haar Promiza kantoor (microfinanciering van locals) uit de brand door hun PC opnieuw te installeren. Maar eerst lopen we 's middags nog even een blokje door de woonwijk achter het pension.

Deze bestaat uit huisjes gelegen op hellingen, doorsneden door een riviertje. De paadjes tussen de huizen zijn supersteil en net zo glad. Denise ziet het halverwege echt niet meer zitten, maar ja, dan is er geen weg meer terug. De bewoners vinden het schitterend dat wij hier lopen te glibberen, zeker als ze ontdekken dat we een foto camera bij ons hebben.

Als we bij de rivier toestemming vragen voor een foto met een aantal kleding wassende vrouwen komen er van overal kinderen aan rennen. Jammer dat we nu net de telelens op de camera hebben, want zoveel mensen passen er echt niet op! We steken de rivier over en lopen in optocht (gevolgd door ruim 30 kids!) terug naar het pension. Onze inmiddels opgeworpen "gids" probeert ze weg te jagen, maar Jeroen krijgt ze weer mee! Denise probeert nog een foto van de hele stoet te maken, maar als ze vooruit loopt rennen ze allemaal achter haar aan. Dan maar een geposeerde "bende" foto! Echt een supertegekgave ervaring om nooit te vergeten!

‘s Avonds genieten we van de gastvrijheid van de Steels en van de fantastische maaltijd. Karen is inmiddels ook aangekomen en morgen vertrekken we over de redelijke weg naar Milange, aan de Malawi grens. Het is inmiddels zaterdag 27 januari en als we de grens overgaan zijn we 3 weken in Mozambique geweest. Het land is vreselijk mooi, maar door oorlog verwoest en erg arm. We gaan zeker ooit nog eens proberen het noordelijkste deel van Mozambique te bezoeken, maar dan met eigen vervoer in het droge seizoen. Liften en bussen in het noorden is erg zwaar en bovendien is er weinig verkeer.

Wat direct opvalt als we de grens oversteken, is dat de weg hier perfect is, er binnen 5 minuten meer verkeer is dan de laatste 5 uur en dat het veel drukker is. We rijden door de prachtige thee- en koffieplantages aan de voet van de magnifieke Mount Mulanje, althans zo zou het er uit moeten zien. De wolken hangen zo enorm laag dat we "in de wolken zijn" en dus gemiddeld maar 50 meter kunnen zien, niks geen berg dus !! Rond 6 uur komen we aan in Blantyre. We checken in in 'Doogles', een gezellige tent met veel mensen (eindelijk). We eten heerlijk en drinken een paar biertjes met een gozer die Raymond heet. Er zijn hier nog een boel meer Nederlanders, zoals Adriaan, en Isabel en Jeroen die achter de bar staan.

We blijven in Doogles hangen tot de 30e. Mooi even de tijd om te genieten van alle faciliteiten die Blantyre biedt. In deze commerciële "hoofdstad" van Malawi kunnen we brieven posten, geld halen, internetten en ons even vergapen in de supermarkten. De Engelse Sacha en de Schotse Jenny leren ons het verslavende nationale spel 'BAWO'.

Uit een krant vernemen we dat er zondag een enorm noodweer over de Zambezi provincie in Mozambique is getrokken. Duizenden mensen zonder huis en er zijn ook een aantal doden gevallen. Vreselijk voor de mensen daar, maar wijzelf hebben geluk gehad dat we net het land uit waren. De dag voordat deze catastrofe heeft plaatsgevonden bevonden wij ons nog in het getroffen gebied.

Dinsdag vertrekken we voor een korte trip naar de oude hoofdstad van Malawi: Zomba. Het is dan ook pas 11.00 uur als we de markt oplopen nadat we hebben ingechecked bij een motel. Oja, in de douche van onze double room maken we nog even popcorn, althans, dat proberen we. Volgende keer moeten we het maar eens met olie proberen. We gaan morgen hiken op het Zomba Plateau. Daar is geen eten te koop, dus doen we inkopen voor 3 dagen.



Het is lekker weer als we al vrij snel een lift naar boven krijgen. Het Zomba Plateau ligt op circa 1000 meter hoogte (de weg ernaar toe is 11 km lang = niet leuk om te lopen). Als de tent eenmaal staat op de Forest Campsite is het zelfs vreselijk warm weer. We lopen 's middags een stukje naar de Mandala waterval en de spiksplinternieuwe stuwdam.

Donderdag 1 februari vertrekken we met onze gids Wendy (ja dat is echt zijn naam) de berg op. Het heeft de hele nacht geregend en ook nu nog zijn alle toppen bedekt door wolken, grauwe regen wolken wel te verstaan. Erg jammer voor het uitzicht, als het goed is kun je enorm ver kijken. Wel is af en toe een glimp te zien dat de omgeving vreselijk mooi moet zijn. Onze gids heeft het idee dat als je even stilstaat, je dan erg afkoelt, dus blijft hij maar doorlopen. Denise heeft dan ook het idee een mars van zes uur gelopen te hebben.

Midden in de Williams waterval steken we (net geen natte voeten, schoenen zijn waterdicht) de rivier over. Op de weg naar beneden glijdt Jeroen ook nog even flink onderuit (nog steeds glad Jeroen!?). De soep en de thee die we 's middags maken op ons kampvuur is erg welkom. Het begint steeds harder te regenen en we slagen erin om te kaarten in de tent. Rond etenstijd klaart het wat op. Wat een water...

De volgende morgen, juist je raad het al, is het helder en zonnig. Jammer maar we gaan toch echt weg! We drogen onze tent en beginnen naar Zomba te lopen. Na 20 minuten krijgen we een lift waarna we liften en bussen naar Mangochi. Dit is een niet vreselijk bijzondere plaats, maar het plaatselijk museum schijnt de moeite waard te zijn. Als we ingechecked zijn in het Holiday motel, barst er echt een flinke onweersbui los. We besluiten even te kaarten en duiken er vroeg in. Morgen Monkey Bay!

Via de PTC superette (supermarktketen) lopen we naar het bus(jes) vertrekpunt. De enige die zo vroeg naar Monkey Bay gaat, is in dusdanige staat dat Denise niet durft in te stappen. Afin, onze tassen met elastiek aan de achterkant vast, hierdoor past de klep niet dicht, dan daar ook maar weer een elastiekie omheen en verder mist ie de meeste ramen. Als we met zo’n 18 mensen in het bussie zitten issie pas echt vol. Vanuit Monkey Bay liften we gratis in 2x de 21 km ("My brother has a pickup, youre my friend, special price for you, only $ 20." Ja, daaag !!) naar Cape Maclear.

We blijven 2 dagen hangen in de Chembe Lodge die toch wel wat duur blijkt te zijn. We kunnen nog even profiteren van een zeiltripje inclusief snorkelen. We schrikken ons kompleet de ellende als er ineens zo'n 2 meter naast ons een minstens 15 meter lang donker beest weg schiet. Het heet hier toch niet voor niets 'Crocodile Bay'?? Achteraf bleek het om een Leguaan te gaan…phoe! Maandag verlaten we de Chembe Lodge om snel een duikcursus van 4 dagen te doen. Vrijdag vertrekt de veerboot naar het noorden en die willen we niet missen. Waren we al moeilijk tot een besluit gekomen, als ze ons weg willen brengen doet de auto het niet. Als we 2 uur later nog niet weg zijn pakken we onze tassen en lopen naar Fat Monkey’s. Duiken doen we nu hier niet meer! Zo langzamerhand luisteren we naar wat tekens die onze beslissingen lijken te blokkeren. (auto in Namibië, geen geld krijgen; duiken bij een toko die ons niet 100% leuk lijkt, auto doet het niet).

Is het erg mooi weer geweest op zaterdag en zondag, zondagavond is het gaan regenen en het is niet echt opgehouden. Dat betekent dat het beekje waardoor we eerder doorheen gereden zijn nu een snelstromende rivier is geworden. Het is dan ook best wel spannend als we tot aan onze dijen door het water waden met volle bepakking. We bereiken gelukkig veilig de overkant.

---

We lopen door naar Fat Monkey’s, een relaxte tent met een veelbelovende menukaart.
Maar meer daarover in het volgende reisverslag!

Groeten van Jeroen en Denise

We will be back !
Toch ??

*** Reisverslag 8 ***